نخستين درخت ثبت شده
مردم ابركوه مي گويند سرو ابركوه يكي از آن 12 درختي است كه اصحاب رس مي پرستيدند. اصحاب رس قومي درخت پرست بودند و به دعوت پيامبرشان اعتنايي نكردند تا عذاب الهي كه عبارت از بادهاي سرخ و شعله ور شدن زمين زير پايشان بود ، دامنشان را بگيرد. به جز اين حرف و حديث ها كه خب، دلايلي هم برايش آورده مي شود ، صحبت درباره سن و سال سرو ابركوه هم ، حديث مفصل ديگريست . مهدي نورعلي در اين خصوص مي نويسد : « گويند زرتشت ، چون موسم اسپند به ابركو رسيد با دست خود بذر سرو بر اين دشت فشاند و بر مردمان نويد داد كه درختي در آن ميان بماند تا ببيند درفش ، فرزندش، بهرام، پادشاه صبح دم رستاخيزرا»
. كوير ابركوه را كه در مي نوردي ، به پيرترين ساكن كويرهاي جهان خواهي رسيد. سرو 5 هزارساله ابركوه را اگر مسن ترين موجود زنده جهان بناميم ، چندان بيراهه نرفته ايم.
در ايران باستان ، كاشتن درخت از اهميت بسيار بالايي در طبقات مختلف جامهه برخوردار بوده است. در نگاره ها و آثار باستاني مانند حجاري هاي دوره هخامنشي در تخت جمشيد ، نماد درخت ، به طور خاص ، سرو آورده شده است . ذر فرهنگ زرتشتيان آمده است : « سرو به دليل آنكه درختي هميشه سبز است، همواره در ايران اهميت خاصي داشته است و سرو 5 هزارساله ابركوه نيز كه آنرا سرو زرتشت مي نامند، نمادي از همين امر به شمار مي رود. »
غير از نگاره ها و حجاري ها ، در پارچه بافي ها و قاليبافي هم گونه اي گياه ، درخت و همان سرو خميده كه بعدها در فرهنگ ايراني ترمه ناميده شد، ديذه مي شود. سرو ابركوه در ديگر هنرهاي ايراني نيز به چشم مي خورد. مينياتور بهترين مجال براي شناسايي اين درخت كهنسال است كه به شكلي منحصر به فرد در آثار هنرمندان اين مرزوبوم جلوه كرده است. سرو ابركوه،اين نگين سبز كوير ايرانيان در تمامي جهان به عنوان نمادي از زندگي و زيبايي معرفي شده است.
اين در حاليست كه در كشور ما بسياري حتي از وجود اين جاذبه مسلم گردشگري بي خبرند. چندي پيش ، دانشمنداني از ژاپن و روسيه پس از بازديد از سرو ابركوه قدمت آنرا تا 8 هزارسال برآورد كردند ؛ اما الكساندر روف – دانشمند روسي – عمر اين درخت را بين 4 هزار تا 4500 سال برآورد كرده است.
حمدالله مستوفي هم در كتاب نزهت القلوب كه در سال 740 هجري قمري تأليف شده است ، درباره اين سرو آورده است: « آنجا سرويست كه در جهان شهرتي عظيم دارد . چنانچه سرو كشمير و بلخ شهرتي داشته و اكنون اين از آنها بزرگتر و بلندتر است » . حتي برخي مورخان پا را فراتر نهاده و معتقدند نهال اين درخت را يافث ، پسر نوح كاشته است. اختلاف نظر بسيار درباره چند هزار سال سن اين زنده ترين موجود تاريخ دنيا هم نمي تواند از اهميت اين جاذبه گردشگري كشورمان بكاهد.
پيرترين موجود زنده دنيا با 25 متر ارتفاع ، 18 متر محيط و 11/5 متر اندازه دور تنه در قلب ايران آرام آرام زندگي مي گذراند. با اقداماتي نظير آفت كشي و آزادسازي حريم اين سرو تاريخي كه سال گذشته از سوي سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري استان يزد صورت گرفته است اكنون سرو 5 هزار ساله ابركوهبه راحتي مي تواند نفس بكشد.
نگين سبز كوير ايران اين روزها به بار نشسته است تا در عين كهنسالي نشانه ديگري از زايش و باروري را به نمايش بگذارد. سرو كهنسال كشورمان نياز به مراقبت بيشتري دارد ، شايد توجه بيشتر به اين جاذبه گردشگري در دل كوير ايران بتواند روزي آنرا به عنوان قلب گردشگري تفريحي و يا حتي گردشگري علمي در ژرفاي كوير تبديل كند.
مردم ابركوه مي گويند سرو ابركوه يكي از آن 12 درختي است كه اصحاب رس مي پرستيدند. اصحاب رس قومي درخت پرست بودند و به دعوت پيامبرشان اعتنايي نكردند تا عذاب الهي كه عبارت از بادهاي سرخ و شعله ور شدن زمين زير پايشان بود ، دامنشان را بگيرد. به جز اين حرف و حديث ها كه خب، دلايلي هم برايش آورده مي شود ، صحبت درباره سن و سال سرو ابركوه هم ، حديث مفصل ديگريست . مهدي نورعلي در اين خصوص مي نويسد : « گويند زرتشت ، چون موسم اسپند به ابركو رسيد با دست خود بذر سرو بر اين دشت فشاند و بر مردمان نويد داد كه درختي در آن ميان بماند تا ببيند درفش ، فرزندش، بهرام، پادشاه صبح دم رستاخيزرا»
. كوير ابركوه را كه در مي نوردي ، به پيرترين ساكن كويرهاي جهان خواهي رسيد. سرو 5 هزارساله ابركوه را اگر مسن ترين موجود زنده جهان بناميم ، چندان بيراهه نرفته ايم.
در ايران باستان ، كاشتن درخت از اهميت بسيار بالايي در طبقات مختلف جامهه برخوردار بوده است. در نگاره ها و آثار باستاني مانند حجاري هاي دوره هخامنشي در تخت جمشيد ، نماد درخت ، به طور خاص ، سرو آورده شده است . ذر فرهنگ زرتشتيان آمده است : « سرو به دليل آنكه درختي هميشه سبز است، همواره در ايران اهميت خاصي داشته است و سرو 5 هزارساله ابركوه نيز كه آنرا سرو زرتشت مي نامند، نمادي از همين امر به شمار مي رود. »
غير از نگاره ها و حجاري ها ، در پارچه بافي ها و قاليبافي هم گونه اي گياه ، درخت و همان سرو خميده كه بعدها در فرهنگ ايراني ترمه ناميده شد، ديذه مي شود. سرو ابركوه در ديگر هنرهاي ايراني نيز به چشم مي خورد. مينياتور بهترين مجال براي شناسايي اين درخت كهنسال است كه به شكلي منحصر به فرد در آثار هنرمندان اين مرزوبوم جلوه كرده است. سرو ابركوه،اين نگين سبز كوير ايرانيان در تمامي جهان به عنوان نمادي از زندگي و زيبايي معرفي شده است.
اين در حاليست كه در كشور ما بسياري حتي از وجود اين جاذبه مسلم گردشگري بي خبرند. چندي پيش ، دانشمنداني از ژاپن و روسيه پس از بازديد از سرو ابركوه قدمت آنرا تا 8 هزارسال برآورد كردند ؛ اما الكساندر روف – دانشمند روسي – عمر اين درخت را بين 4 هزار تا 4500 سال برآورد كرده است.
حمدالله مستوفي هم در كتاب نزهت القلوب كه در سال 740 هجري قمري تأليف شده است ، درباره اين سرو آورده است: « آنجا سرويست كه در جهان شهرتي عظيم دارد . چنانچه سرو كشمير و بلخ شهرتي داشته و اكنون اين از آنها بزرگتر و بلندتر است » . حتي برخي مورخان پا را فراتر نهاده و معتقدند نهال اين درخت را يافث ، پسر نوح كاشته است. اختلاف نظر بسيار درباره چند هزار سال سن اين زنده ترين موجود تاريخ دنيا هم نمي تواند از اهميت اين جاذبه گردشگري كشورمان بكاهد.
پيرترين موجود زنده دنيا با 25 متر ارتفاع ، 18 متر محيط و 11/5 متر اندازه دور تنه در قلب ايران آرام آرام زندگي مي گذراند. با اقداماتي نظير آفت كشي و آزادسازي حريم اين سرو تاريخي كه سال گذشته از سوي سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري استان يزد صورت گرفته است اكنون سرو 5 هزار ساله ابركوهبه راحتي مي تواند نفس بكشد.
نگين سبز كوير ايران اين روزها به بار نشسته است تا در عين كهنسالي نشانه ديگري از زايش و باروري را به نمايش بگذارد. سرو كهنسال كشورمان نياز به مراقبت بيشتري دارد ، شايد توجه بيشتر به اين جاذبه گردشگري در دل كوير ايران بتواند روزي آنرا به عنوان قلب گردشگري تفريحي و يا حتي گردشگري علمي در ژرفاي كوير تبديل كند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر